Beki, Şia’nın gurbet dünyası

دشت غم و محنت شیعه

برای اون بهشت خاکی

یه عمره تو حسرته شیعه

آه من دلم میسوزم که آقام حرم نداره

هر شبی این ماتم چه داغی رو دلم میذاره

خیره میشم باز به عکسای بقیع و

خون دل از چشمای تارم میباره

گفتم خون دل باز یاد خون دل امام حسن افتادم

رفتم کوچه ها مادری خورد زمین مقابلش جون دادم

موهام شد سپید نانجیبی میزد و کاری نشد فریادم

ای وای امون از این غریبی ...

حسن غربت گرفته با تو معنا

غریب تری از کل دنیا

زائر نداری قربونت شم

ریخته رو خاکت اشک زهرا

من دلم میگیره که حسن حرم نداره

سهمش از دنیای بی احساس بقیع تاره

من همش توی دلم روضه براش میگیرم

بین اون کوچه نامردی چشمام میباره

وای از دستی که صورت مادرو لاله گون کرد

گوشواره شکست معجر مادرو غرق خون کرد

رو خاکا نشست حسنو تا خونه روضه خون کرد

ای وای امون از این غریبی ...